In december 1971 ving ze de eerste zeehond op, gewoon in de tuin, in een zinken badkuip. Dat de zeehondenopvang in 2014 zou zijn uitgegroeid tot een multinational, had ze in haar stoutste dromen niet kunnen bedenken.
Lenie 't Hart, voorvechtster voor de rechten van een kwetsbaar dier in een ecologisch gevoelige omgeving, leeft voor de zeehond. Niet om er zelf beter van te worden, maar met hart voor de natuur en haar bewoners.
Wat begon als een crèche voor het opvangen van verzwakte zeehonden, groeide uit tot een instituut dat zijn weerga niet kent. Dit in een tijd waarin ons ecosysteem een 'hot item' is geworden en natuur en milieu gevoelige onderwerpen waar iedereen een mening over heeft. Reden waarom het zeehondencentrum door de expansieve groei en ontwikkeling de afgelopen tientallen jaren en de belangrijke functie die het heeft en heeft gehad voor het waddengebied, wordt gezien als een kennisinstituut, vraagbaak en helpdesk voor de rest van de wereld, als bron voor wetenschappelijk onderzoek en als centrum voor educatie.
Wellicht door het aandoenlijke uiterlijk van de zeehond, maar in niet mindere mate door de ontoombare energie van Lenie zelf, is het haar in de afgelopen jaren gelukt om het instituut internationaal op de kaart te zetten. Lenie 't Hart vertelt hierover tijdens een presentatie en dan blijkt al snel dat ze als bevlogen activiste nog lang niet de handdoek in de ring gooit.
